دلم نا کجا اباد میخواد...

سلام...

اینجا قراره یه درد نامه و گفتن از تلخیا باشه...

همین اول دارم میگم که هرکی دوست نداشت نیاد...

هیشکی تلخی رو دوست نداره... میدونم...ولی واقعیتی هست که وجود داره و جزیی از زندگی هممونه...

این اولین نوشته منه...

امشب باز از اون شباست...از اون شبایی که ادمو تا نا کجا اباد میبره...از اون شبایی که نمیخوام...چی رو؟؟

این لحظات رو...قابل تحمل نیست واسم...

فکر و خیالات همیشگی پدرمو دراورده...

واژه خسته شدم واسه اینجور حالتام خیلی کمه...

فک میکنم خدا هم باهام باز سر لج افتاده...اخه خدا جون من بنده توام..به قول خودت حقیرم هیچی نیستم..اخه تو که خدایی باید با یه بنده ناچیزت سر لج بیفتی یا بهاش شوخی کنی؟؟

خدا جون طاقت این بنده خودت که از خودش بیشترمیشناسیش تموم میشه ها..حالا از من گفتن بود...

دلم نا کجا اباد میخواد...